Oud goud op wit kant

Vorig jaar vond ik bij een lege zwanennest een paar grote witte veren. Nu heb ik ze aangezet met gouden glitters. En ik wilde er ook iets leuks mee maken (Dat ging nu wel fijn). Ik had nog borduurringen, vintage stof van oud-goud, witte kant, oud gouden nagellak en een leren witte veter liggen. Daar heb ik drie dromen vangers van gemaakt.

Ontzettend leuk, jullie reacties op mijn blog. Ik word er blij van. Ik snap alleen Bloglovin niet altijd goed en het lukt mij niet om persoonlijk te reageren op jullie. Dus hierbij, dank jullie wel voor jullie lieve berichtjes.

Liefde, een groot en grijs gebied?

Ik heb dit plaatje op Pinterest gevonden en het raakt mij diep. 'Ja, zo is dat ook helemaal bij mij'. Liefde openbaart zich steeds meer voor mij. Ik kan mijn hart niet vertellen van wie het wilt houden. Dat gaat vanzelf. Mijn hart houdt van mensen die er niets voor hoeven doen. Het houdt ervan om hoe die persoon in elkaar zit. 

Soms is liefde voor mij verwarrend omdat in het begin voor mij niet duidelijk is of dat is omdat diegene staat voor hetgeen die ik bewonder en dat ook graag zou willen bereiken / uitstralen. Of lijkt het sterk op liefde omdat mijn innerlijke kind in hem of haar iets denkt te zien waar zij heel lang naar op zoek is. 

Als dat zich steeds meer ontvouwt, begrijp ik de klik & aantrekkingskracht beter en dat geeft mij meer rust.

Mijn hart houdt ook niet van de opgelegde verwachtingen die daarop ontstaan want daar schrikt ze voor terug.

Soms zie ik iemand heel lang niet of nooit en zit de liefde toch in mijn hart. Liefde is voor mij niet meer gekoppeld aan een relatie. 

Liefde is voor mij een groot kleurrijk gebied.

Getatoeëerd worden?

Nee!

Want ik hou niet van pijn en om vrijwillig de pijn van een prikkende inkt-naald op mijn huid te ondergaan. Daar moet ik dus echt niet aan denken. Al vind ik tatoeages best mooi om te zien. Dus heb ik een tijdje geleden een blouse opgeleukt met hier en daar een geborduurde tattootje. 

Ik wilde dat toen nog meer uitvoeren op andere kledingstukken. Alleen ben ik daar nooit aan toegekomen. En nu zit ik al wekenlang met een soort 'creatieve burn out'. Niets komt nog uit mijn hoofd of handen. Ik snapte het zelf eerst niet. Nu ik het idee los heb gelaten dat ik iets 'moet' creëren. Dat hoeft dus niet. Ik kan perfectionistisch zijn. Het moet meteen goed en mooi zijn wat ik heb gemaakt en ook nog liefst origineel. O, ik kan het mijzelf vaak moeilijk maken hoor. Dat vind ik zelf ergerlijk aan mijzelf.

En ik wil er ook graag open over zijn - zonder te willen klagen of zeuren -, maken mijn ouders nare dingen mee met hun gezondheid en dat heeft ook een groot impact op mij. Nu zijn er onlangs tumorcellen gevonden bij mijn moeder in haar lichaam en gaat ze een proces in van een serie onderzoeken bij het ziekenhuis. Mijn vader was al erg aan het kwakkelen met zijn gezondheid. Na een soort van epilepsie aanval, terwijl hij geen epilepsie heeft, bleek dat hij oude resten van een hersenbloeding had gehad, en toen hij thuis kwam van het ziekenhuis, was hij veranderd van een redelijke fit man in een oud man die nauwelijks meer kan lopen zonder zijn rollator.

Ik weet dat het bij het leven hoort. Het leven kan erg mooi en tegelijk zwaar zijn.  

Toch denk ik nog steeds dat dit een groot les is voor mij om het te kunnen dragen met mijn innerlijke kracht. Ik kan bang en verdrietig zijn maar ook erg dankbaar zijn voor elke moment dat ons is gegeven.

En of het nou door het mooie weer komt, of omdat ik het gewoon zo laat, voel ik de creatieve flow in mij heel langzaam en voorzichtig weer kriebelen. 

Zo boven, zo beneden...