Dit wordt geen creatieve blog of een DIY van een genaaide creatie dat ik onlangs heb gemaakt. Daar stop ik natuurlijk niet mee.
Nee, het gaat over het feit dat ik onveilig ben gehecht. Ik denk dat ik er nu aan toe ben om er open over te zijn en om het te delen. Dertien jaar geleden zocht ik vooral naar persoonlijke ervaringen van mensen die ongeveer het zelfde hebben mee gemaakt en had ik er behoefte aan om te lezen hoe er mee om kon gegaan. Ik wilde vooral weten of dat mogelijk was, in het reine te komen met mijn emotionele bagage. In plaats van er voor te vluchten of een afleiding / verslaving voor te zoeken om het maar niet te hoeven voelen of ervaren. Daarom wil ik mijn eigen ervaringen graag vertellen, om te laten zien dat het zeker inderdaad kan.
Ook is mijn vader eergisteren opgenomen in het ziekenhuis vanwege een ernstige lang verwaarloosde schimmelinfectie aan zijn voet en te veel vocht in zijn lichaam door hartfalen.
Oude bomen moet je niet opeens ergens anders planten.
Dat merken mijn moeder en ik (en de dokters en verpleegkundigen) nu goed aan mijn vader. Hij is erg verward en weet niet meer waarom hij in het ziekenhuis is. Hij weet ook niet meer hoe de tv afstandsbediening werkt, hoe hij kan bellen met zijn mobieltje. Zijn kostbare horloge waar hij altijd erg zuinig op is geweest, laat hij rond slingeren. Dat raakt mij vooral. Gek dat dit kleine ding mij zo opvalt. Het is zo wat mijn vader niet tekent.
Nu het steeds dichterbij komt dat ik mijn ouders kan verliezen, merk ik ook heel goed hoe ik er bewust van ben. Daardoor waardeer ik extra goed dat ik ze beiden nog bij mij heb en bewaak ik onze gezamenlijke momenten. Ik bewaak mijn eigen momenten ook. Dat dan wel weer. En ik vind dat erg knap van mij. Want ik ben onveilig gehecht. Als kind was het mijn allergrootste angst om een van mijn ouders of beide te verliezen. Ik kon mij dat niet eens voorstellen. Ik ging er altijd van huilen. Op de videofilmpjes van ons samen, vaak onderweg op vakantie in het buitenland, was ook goed te zien dat ik om zoveel minuten over mijn schouders keek of mijn ouders er nog wel waren. Ik durfde als opgroeiende kind en puber nooit echt vervelend of irritant te zijn. Te bang dat ze mij dan niet meer moesten of dat ik niet meer leuk werd gevonden. (Dat heeft ook lang door gesudderd en nog zo nu en dan borrelt dat nog steeds zo op). Vanaf mijn geboorte ben ik gelijk soort van geadopteerd (nooit officieel) en ben ik altijd gebleven bij hun. Toen bleek dat ik doof was. Dat werd gauw ontdekt omdat mijn moeder zelf een verpleegkundige was. Zodoende is er nooit veel gecommuniceerd met mij. Dat was ook moeilijk voor mijn ouders. Dat heeft mijn onveilige hechting sterker gemaakt, waardoor mijn angst nog meer vergroot werd.
Door veel zelfonderzoek met meditatie & yoga, zelfhulpboeken en therapie begon ik mijn eigen denken, handelen en doen te begrijpen en waarom ik elke keer in dezelfde valkuilen viel. Ik probeerde mijzelf te geven wat ik had gemist. Ik probeerde mijn eigen moeder en vader te zijn. Ik heb mijzelf op emotioneel gebied opnieuw opgevoed, waardoor ik steeds meer een compleet mens word. Hierop is mijn angst kleiner geworden. Nu mijn kind-angst lijkt uit te komen, sta ik vooral versteld van hoe gegroeid ik ben. Hoe krachtig en kwetsbaar ik mij voel. Dat kleine Perwin en grote Perwin met elkaar zijn samengevoegd. Waardoor mijn donkere kanten zo bij mij zijn gaan horen, net als mijn lichte kanten.
Dat vind ik een wonder op zich.
Ik zit te denken hoe ik mijn blog kan afronden. Ik weet het niet. Ik sluit af met veel liefs, Perwin. Dat lijkt mij een mooie afsluiting.
Veel liefs, Perwin
