Adventure is waiting

Op de laatste dag van het oude jaar wil ik nog een blog schrijven over hoe mijn bijna afgelopen jaar is geweest.

Het was een jaar waarin ik mijn ouders moest loslaten en ik helemaal emotioneel volwassen werd.

Het was mooi en moeilijk omdat ik zo met heel veel verdriet ontdekte dat ik verder kon gaan zonder mijn ouders, dat ik nog steeds van hier en nu kon genieten. Wat ze zelf ook graag hadden gewild voor mij.
Ik bad tot het universum regelmatig om liefde, wijsheid en kracht om mij hier door heen te leiden.

En omdat het leven toch een avontuur is, ben ik Marc tegengekomen. Tot mijn verrassing zijn wij helemaal verliefd geworden op elkaar. De eerste date met hem was een ja. De tweede afspraak was weer een grote ja. En toen zei hij dat hij eigenlijk niet meer wilde gaan. Van mij hoefde hij niet eens weg te gaan. Toen is hij maar gewoon bij mij gebleven. Wat ik van het afgelopen jaar heb geleerd en ook van mijn ouders, is dat als het goed aanvoelt er helemaal voor te gaan.

Nu wonen wij samen. Opeens deel ik mijn leven en huis met een man die helemaal bij mij past. Af en toe knalt het met elkaar want beiden moeten wij erg wennen aan hoe het is gegaan. En blijven wij voortdurend voelen hoe het tussen ons zindert van de liefde.

Ergens voel ik heel sterk dat het voorbestemd is en mijn ouders hem hebben gestuurd op mijn pad. Dank jullie wel!

En omdat het nergens op slaat, een paar foto's van wat ik heb gemaakt met de gedroogde sinaasappelschijfjes. Sindsdien ben ik niet meer creatief geweest. Ik hoop van harte dat daar verandering in komt voor het nieuwe jaar.

Heb een heel mooi en fijn oudejaarsavond en dat het nieuwe jaar ons allemaal veel mag brengen met liefde!

Liefs, Perwin

Geen roze maar witte flamingootjes

Op de Albert Cuypmarkt bij een stoffenwinkel vond ik jeansblauwe stretch tricot stof met witte flamingootjes er op. Verguld met de stof kocht ik het met het plan om een sweaterjurk te naaien.

Op het internet zocht ik naar een naaipatroon. En ik vond het. Het naaipatroon komt van Mamu Design. Gelijk besteld en toen het bij mij bezorgd werd, ging ik het meteen knippen en naaien.

 

Achteraf heb ik de kangoeroezak opnieuw er af gehaald want ik vond het niet netjes genoeg genaaid op de sweaterjurk. Het staat er nog strakker op dan op de onderste foto's. (Tja. Hoezo perfectionistisch?)

  

Ik vind het heel fijn dragen. Als ik nog leuke stretch tricot stof kan vinden, maak ik meer sweaterjurkjes, met een capuchon of een rolkraag. Ook wil ik de zoom iets langer maken, zodat ik het op mijn werk kan dragen.

Ik ben trouwens niet meer zo actief op mijn blog. Ik werk in de zorg en als ik thuis ben, ben ik vaak moe en wil ik eigenlijk alleen nog maar creatief bezig zijn. Als ik een beetje energie bij elkaar heb verzameld en ik heb een paar dagen vrij, dan ga ik verven in mijn woning. Er moet nog veel gebeurd worden. Op mijn instagram plaats ik veel meer foto's dan op mijn blog. Als jullie dat leuk vinden, kunnen jullie mij vinden via mijn instagram naam perrrwin.

Tulp tulp tulp tas

 Details maken mij blij.

Zo ook mijn zelf gemaakte buideltas met de tulpen stof. De bodem is gemaakt van een stukje leer met een klein beetje glitters. Aan de uiteinden van de koord heb ik leren tulpjes toegevoegd. Met een lucifer en stromende water uit de kraan heb ik de blaadjes omgekruld. Ik weet niet of jullie het ook herkennen? Ik ben blij en tevreden als een creatie klaar is maar tegelijkertijd vind ik het ook jammer want om er mee bezig te zijn, dat vind ik het allerleukste. Maf he?

 Als ik het draag, ben ik er wel blij mee. Zelfgemaakt. Is dat niet cool? :-)

Ik zit nu wel met een zijden topje waarop ik een soort takje met zadenbollen er aan heb geborduurd met mijn naai/borduurmachine en nog een vogeltje erbij. Het valt van onderen te klein en ik twijfel of ik het wel ga afmaken. Ik weet niet of het wel een succes wordt.

En toch wil ik het wel afmaken, daarna kan ik altijd nog beslissen of ik het weg gooi.

Tulpen uit Amsterdam

Gisteren heb ik een foto gemaakt van een kraam bij de bloemenmarkt aan Singel waarvan het plafond helemaal vol hangt met de droogbloemen. Prachtig vind ik dat! Jammer genoeg moet ik mijn woning nog veel opknappen en verven. Zo heb ik kale muren, geen vloer op de ondervloer met oude verfvlekken en hangen er voor de ramen lappen. In plaats daarvan ben ik wel fijn aan het inrichten, als dat even kan. De stof op Noordermarkt met de tulpen er op heb ik gekocht om te hangen onder het aanrechtblad als gordijnen. Dat vind ik veel leuker dan keukenkasten. Ik vind het effect toch te druk dus nu hangen daar mosterdgele linnen gordijnen. Op de foto van mijn keuken is dat te zien.

De tulpenstof wordt een buideltas.

Een vrouw kan nooit genoeg tassen hebben hé? Alhoewel ik eigenlijk maar echt twee tassen gebruik. Een voor mooiheid en een voor praktisch gebruik. Het gaat mij puur om het maken. Ik hou er van om iets te creëren met stof en draad en zo te zien hoe mijn idee vorm krijgt.

Waarom lukt het opknappen van mijn woning niet? Met de woningruil ben ik hier meteen gaan wonen met mijn inboedel. Zodoende is er geen ruimte meer om lekker te gaan verven en klussen. Alles moet opzij gezet worden of zelfs verplaatst worden naar een andere kamer. Nou, dat schiet niet zo op.

Daarnaast moet ik ook eerlijk zeggen dat ik momenteel weinig puf heb om dat te doen want op geestelijk gebied vind ik dat het niet zo goed gaat met mij. Ik heb nog steeds veel moeite mee dat mijn ouders er niet meer zijn. 

Als ik aan hen denk, dan lopen de tranen over mijn wangen. Achteraf gezien is het allemaal erg snel gegaan. Ik heb een foto van hen, gemaakt op 14 Augustus 2013 en wat zagen ze er goed uit. Lekker mollig met rode wangen op vakantie in Wolphaartsdijk te Zeeland. Bijna drieënhalf jaar later zijn ze er niet meer. Wat is er toen (te) veel gebeurd. Ik vind het ook lastig dat de klok steeds maar door blijft tikken. Het lijkt hoe meer tijd voorbij glijdt, hoe verder ik kom te staan van mijn ouders.

Omdat ik veel behoefte heb om echt even stil te staan bij dit allemaal, heb ik volgende week woensdag een afspraak met een medium! Ze is ook een collega op mijn werk dus dat vind ik helemaal fijn. Niet zo onpersoonlijk en wij kunnen met elkaar communiceren via gebarentaal. Ik ben heel benieuwd hoe het zal worden. Ik denk dat het mij wel een stapje verder zal brengen in het verwerken en mij hopelijk enige verlichting brengt.

Momenteel ben ik soms wel lekker creatief bezig. Als ik mij er toe kan brengen, kan ik er ook van genieten. Het wordt een buideltas met een leren bodem. De draagriemen zijn gevlochten met dezelfde stof en de treksluiting wordt een fluwelen mosgroene koord met twee leren tulpjes aan de uiteinden. Dat ga ik vanavond maken.

De leren stukjes kan ik met water en vuur vormen, zodat ze op blaadjes lijken. Leuk!

Ik heb gisterenavond geoefend met een leren tulpje en ik ben er tevreden over. Alleen wil ik ook een leren geel bloemenknopje er in en het verder stevig afwerken.

Zodra het klaar is, maak ik foto's. Beloofd!

En naaien maar…!

Tussen het leeghalen van mijn woning en wandelen door heb ik een topje gemaakt met een vogel er op, geborduurd met mijn naaimachine en borduurmachine in een. 

De mouwtjes vind ik erg leuk om te doen. 

Ondertussen ben ik wel aan het twijfelen geslagen want kan ik dat nog wel dragen nu ik 44 jaar ben? 

Op pinterest zie ik foto's voorbij komen van old ladies die erg hip uit zien in hun ubercoole outfits en niet kijken naar wat nog wel kan of mag met hun leeftijd. 'F*ck it, ze hebben ook nog gelijk'. Als ik het mooi vind en het staat volgens mij ook goed, dan draag ik het gewoon. Ik heb het zelf genaaid en daar mag ik best trots op zijn.

Ik zie deze grand dames echt als een voorbeeld voor mij. Vaak met hun opvallende maffe zonnebrillen.

Op mijn to sew list staat nog een dunne jeans broek met donkerblauwe boordstof voor de zakken en de gerimpelde broekspijpen. Dat heb ik genaaid en het staat leuk bij elkaar. Ik ben blij. 

Fijn weekend gewenst!

Amsterdam, de stad van mijn vader, mijn stad.

Uitzicht vanaf de pontje over het IJ

Nog een week wonen aan Sleutelbloemstraat in Amsterdam Noord. Dan verhuis ik weer!

Ik ben blij dat het bijna zo ver is want ik woon nu in een heel ongezellig huis omdat de helft van mijn inboedel al is ingepakt. De sfeer is er gewoon niet meer. Krijg ik rond half mei nog een beetje zon in mijn tuin. Nu is dat niet meer zo, omdat mijn tuin op noord westen ligt. Daar is het op het zuiden gelegen. Wat vind ik dat heerlijk. Mijn nieuwe huis is echt klein. Er zijn maar twee kamers en een ruime keuken. Dus dat vind ik ook wel spannend of het mij gaat lukken om het een plek te geven. Doch ik vind het nu niet meer erg. Wonen in Amsterdam is zo goed als onmogelijk geworden. Ik ben erg blij dat het mij is gelukt via een woningruil. Moet je nagaan dat ik bijna 18 jaar ingeschreven ben via de woningnet van Amsterdam.

Amsterdam is ook de stad waar ik een heleboel jeugd herinneringen heb opgebouwd, in het begin samen met mijn ouders. Later toen ik jong volwassen werd, leerde ik het nachtleven kennen in Amsterdam. O, geweldig vond ik dat. Later ging ik werken in Oud West en mijn halve leven speelde zich daar af. Het is ook een stad geworden waar ik mijn ouders dicht bij mij voel. Als ik in Amsterdam wandel of fiets, voel ik hun zielen bij mij. Mijn vader is in Onze Lieve Vrouw Gasthuis ziekenhuis in Oost geboren en daarna opgegroeid bij Witte de Withstraat en ik koester dat erg. Ik vind het fijn dat het nu ook mijn stad is geworden.

Op de Noordermarkt in de Jordaan is er een heel leuke stoffenkraam naast de Westerkerk gevestigd. Ik zag laatst bij de Haarlemmerdijk in de winkels een paar kledingstukken hangen waarvan de stoffen kwamen van deze stoffenkraam! Nu is het ook mijn favoriete kraam geworden en heb ik twee relax jogging broeken genaaid van deze stoffen. Ze zitten zo heerlijk. Ik heb ze vooral aan als ik ga werken.

 

Ik ga nu verder met het inpakken en opruimen. Heb een fijne dag.
Liefs, Perwin

Nog eens mijn mama's omslagdoeken

Van de tweede omslagdoek maakte ik nog een cardigan. Met een witte gehaakte sterrenlintje dat ik heb gevonden op de Noordermarkt. Ik heb het  smaller gemaakt dan bij de blauwe cardigan. Verder is alles hetzelfde gebleven.

En opnieuw een gouden paspelstrookje er op genaaid.

En gele boordstof aan de mouwen. Er was nog een heel stuk boord stof over dus heb ik dat ook hier (op) gebruikt.

Van de sterrenlintje is er een stukje overgebleven en daar heb ik een armbandje van gemaakt met een drukknoopje.

Ik noem het mijn sterrencardigan van mama.

Ook al regent het nu erg en schijnt de zon niet. Ik hoop dat het een mooi weekend wordt. 

Liefs, Perwin

Mijn mama's omslagdoek

Van mijn moeder heb ik twee omslagdoeken bewaard want ik wil ze verwerken in een cardigan dat ik ook regelmatig kan dragen. Ik ben best praktisch en ik wil ze ook echt kunnen gebruiken.

Een omslagdoek is klaar en daar laat ik even foto's van zien. Ik heb mouwen van boordstof er aan vast genaaid en op de zoom randen naaide ik een bloemstiksteek en een gekleurde bandje. De mouwen zijn deels afgeknipt omdat de omslagdoek op zich niet voldoende was voor complete mouw patroon delen en zijn weer aan elkaar vast gestikt met een gouden paspelstrookje.

Over zes weken ga ik trouwens weer verhuizen. Nu naar een kleiner en lichter woning met een tuin op het zuiden. Ook al vind ik het een beetje spannend om mijn oude woning achter te laten want ik heb hier veel meegemaakt. Dit huis was voor mij een eerste stap met het wonen in Amsterdam en dichter bij mijn ouders te zijn. Een huis is voor mij niet gewoon zomaar een thuis. Het is een toevluchtsoord voor mij. Ik vlieg uit en ik ga ergens anders weer een nest maken.

Dus ik ben nu weer aan het uitzoeken wat ik mee wil nemen en achter wil laten. Dat vind ik erg lastig want veel wat ik heb, is best nog mooi en goed. Doch ik wil niet meer zoveel hebben, kopen of het bezitten. Met mijn eigen spullen lukt het aardig. Nu heb ik veel spullen bij gekregen van mijn ouders en zeker de helft heeft een emotionele waarde dus daar bedenk ik er iets voor om ze te decoreren of te gebruiken en de andere helft vind ik heel moeilijk om weg te doen. Het voelt voor mij alsof ik er gemakkelijk mee omga, terwijl mijn ouders er altijd zuinig mee zijn geweest. Dus dat is ook een leerdoel voor mij. Om mij niet te hechten aan de dingen van mijn ouders maar aan mijn herinneringen van ons samen. 

En aan de opgepimpte omslagdoek (en) van mijn mams uiteraard.

Oh one fine day

Vandaag was een fijne zonnige dag. 

Waarbij ik mijn 'safari' rok ook kon dragen dat ik heb gemaakt van mijn vader's oude gordijnen. Ik heb een leren veter ingeregen als een ceintuurtje. De rok is van onderen een klein beetje wijduit gaan staan omdat de gordijnstof best dik is. De zakken zijn gevoerd, geplooid en er op genaaid. Ook zijn er twee knopen op genaaid met knoopsgat openingen en op de zoomrand naaide ik twee stiksels met de tweelingnaald. 

Vandaag heb ik gefietst van Amsterdam Noord naar Haarlem door een mooie natuur landschap. Ik schrijf er niet zoveel over maar ik ben dus niet gebleven bij mijn biologische ouders. Vanaf mijn geboorte ben ik opgegroeid bij mijn pleegouders. Die onlangs weg zijn gevallen. Waar ik nog steeds veel verdriet om heb. Als ik eerlijk ben, hoop ik dat ze op mij wachten, wanneer het mijn tijd is om te gaan. De familie van mijn ouders, ik noem ze eigenlijk nooit mijn pleeg ouders maar gewoon mama en papa, woont overal in Nederland en wij sturen elkaar zo nu en dan een appje en een kaartje. Het zijn lieve mensen en ik ben blij met hun aanwezigheid op een grote afstand.

In Haarlem heb ik nog een vader, moeder, broers en zusjes van Turkse afkomst. Het gevoel is er anders maar niet minder om. Ik ben er dankbaar voor. 

In de tussentijd maakte ik ook nog een spijkerjurkje/tuniek van stretch jeansstof, een beetje stug. Het naaipatroon komt uit een oude Burdastyle naaitijdschrift en ik vind het een heerlijk basis kledingstuk om het overal bij te dragen.

Ik heb nog meer stof van mijn papa's gordijnen en daar ga ik een kekke jurkje van maken. Eerst moet ik een naaipatroon zoeken. Ik begin er nu mee. 

Heb een fijne zaterdagavond.

Liefs, Perwin

De jas met de naam van mijn vader

Mijn jas 'Tonny Jan' is klaar en het is gemaakt van de gordijnen die heel lang op mijn vader's werkkamer hebben gehangen. Toen ik het er af haalde, zag ik hoe leuk ik de gordijnstof vond en bedacht ik mij dat ik er graag een jas van wilde maken.

Met het idee dat als ik de jas zou dragen, mijn vader zo een beetje bij mij is.

In mijn naaitijdschriften vond ik geen naaipatroon die ik geschikt achtte voor de jas. Dus heb ik een naaipatroon via het internet besteld. Van Burdastyle nr. 6747 model A. Het gaat om een jas met een A-lijn en een grote kraag met zakken uiteraard. Er staat niet bij de naaipatroon uit welke jaar het komt maar volgens mij is het tussen de jaren 60 en 70. Dat spreekt mij erg aan.

Bij de jas heb ik de naden van de jas en mouwen blind gezoomd, deels met de hand en de naaimachine. Ik wil er naar streven om de jas zo weinig mogelijk door te stikken. Achter de zichtbare knopen heb ik kleine knoopjes genaaid om de stof te beschermen en omdat ik dat vaak heb gezien bij handgemaakte kleren van vroeger. Ik vind zulke details zo mooi. De knopen op de voorkant komen uit mijn moeder's knopenpot en die zijn volgens mij nog van mijn oma geweest dus dat vind ik heel toepasselijk bij de jas.

Nog meer foto's omdat ik er heel blij mee ben. Ik heb het vandaag gedragen en ik heb het idee dat de energie van mijn vader op die manier om mij heen kringelde. De jas 'Tonny jan' is nu al erg dierbaar voor mij.

Ik heb ook mijn uiterste best gedaan met de voering van de jas. En ik kan wel zeggen dat het geslaagd is. Joepie.

Ik heb veel tijd genomen om de jas af te werken naar mijn smaak en volle tevredenheid. Dat geeft mij een goed gevoel dat het met alle aandacht en liefde gemaakt is. Ik wil eigenlijk zo blijven doorgaan met slow sewing. 

Colors speak louder than words

Loungen met een tijdschrift bij de bibliotheek in Mosplein. 

Wat een geweldig hangplekje bij de grote raam!

Van sommige kleuren word ik heel blij. Zo happy dat ik ze het ook liefst kies voor mijn kleren. Als ik voor mijn klerenkast sta, probeer ik vaak een combinatie te kiezen, waarin ik mij fijn voel en het ook mijn stemming voor de dag bepaalt.

Grappig is dat ik de laatste jaren vooral voor zandkleurige kleuren met groen, roze, brons en goud ga. Wat ik ook veel draag zijn donkerblauw en bruin. Doch dat zijn niet mijn favoriete kleuren. Ik vind het fijn om te kijken naar de kleuren op de onderstaande foto.

Ik ben bijna anderhalf jaar geleden in mijn woning gaan wonen via een woningruil omdat ik geen leuke woning kon wonen via Woningnet in Amsterdam en omstreken. Ik wilde wel al snel in Amsterdam wonen, zodat ik er kon zijn voor mijn ouders die in Amstelveen woonden. Ik heb mij nooit echt op mijn plek gevoeld in deze huis. Een paar weken geleden heb ik iemand gevonden met een hele lichte woning en een tuin op het zuiden dat met mij van woning wilt ruilen. Wij wachten nu op een reactie van onze dezelfde woningcoöperatie. Als ze ons groen licht geven, dan gaan wij van woning ruilen. Ik verlang erg naar een zonnig huis en ik hoop dat het doorgaat. Het is hier vlakbij in een rustige straat dus ik blijf, als het goed is, over het IJ in Amsterdam Noord wonen op een steenworp van de veerpont bij Buiksloterweg. 

Ik ben nu al bezig om te bedenken welke kleurenpalet ik wil kiezen voor mijn nieuwe woning. Het zijn ongeveer dezelfde kleuren als voor mijn garderobe maar dan zonder roze. Mijn foto's, hieronder, vormen voor mij een inspiratiebron.

 

Home is not a place, it's a feeling.

Een tas om te verwerken, figuurlijk en letterlijk

Drie maanden zijn er verstreken sinds ik voor het laatst schreef op mijn blog. Sindsdien is er veel gebeurd. Begin maart zijn namelijk allebei mijn ouders weg gevallen. Ik wist dat het er aan zou komen en toch viel het mij ontzettend zwaar. Dat is het nu nog eigenlijk maar ik lijk het nu te kunnen dragen. Alleen mis ik ze wel heel erg. 

Achteraf gezien was de liefde tussen ons erg groot. Daar was ik mij niet altijd bewust van. Mijn vader zei de laatste tijd soms dat hij, mama en ik een drie-eenheid zijn. Voor mijn gevoel zijn wij dat nog, ook al zijn ze niet meer op de aarde en ik nog wel. Nadien heb ik meteen de flatappartement van mijn ouders moeten ontruimen en met het afhandelen van hun financiële zaken ook. Dat was een grote last die drukte op mijn schouders en daarom ben ik er gelijk mee begonnen zodat het snel klaar was en ik mij weer op mijn eigen dingen en rouwverwerking kon richten. Ik kreeg gelukkig veel hulp van een paar vrienden.

Ik voel hun aanwezigheid wel overal om mij heen. Ik praat veel met mijn mams in mijn hoofd en ik heb het gevoel dat mijn vader ergens in de hemel aan het spelen / genieten is. Soms 'hoor' ik mijn moeder wat zeggen of roepen tegen mij. Een keer was ik aan het twijfelen of ik iets van haar zou bewaren of juist niet, toen hoorde ik haar roepen in mijn hoofd, 'doe weg, die troep'. met haar typische felle wappergebaar. Een keer viel ik erg verdrietig in slaap en schoot ik wakker met een droomboodschap. Dat ik een smsje had ontvangen van mama vanuit het universum. Waarin ze afsloot met 'kusjes, Mama'. 

Nadat ik mijn grootste kinderangst heb doorgemaakt (om mijn ouders te verliezen), is vooral de behoefte dat ik nog meer bewust wil genieten. Zo werk ik momenteel twee dagen per week en dat is nu even meer dan genoeg voor mij. Als ik vrij heb, volg en doe ik alleen maar wat goed aan voelt voor mij. Dat vind ik een hele waardevolle les.

Ik ben een keer naar de stoffenbeurs in Haarlem gegaan voor de afleiding en ik vond een stukje goud bronskleurig lapje. Daar heb ik een buideltas van gemaakt. Mijn eerste zelfgemaakte creatie trouwens, zonder dat ik het echt aan mama kon laten zien. Daar moest ik steeds aan denken. 

Het is wel geslaagd en ik ben er heel blij mee. Het lijkt een grote 'sieraad' en als ik de leren buideltas draag, hoef ik geen sieraden bij te dragen. Ik vind het een groot eye-catcher op zich.

De yogaboom op mijn rug!

En nu is het nieuwe jaar alweer een week oud. Vandaag heb ik lekker een vrije dag en eindelijk ook tijd om te bloggen.

Ik heb de geborduurde Yogaboom afgemaakt en het lijkt mij een gaaf idee om het te naaien op de achterkant van mijn spijkerjasje. De yogaboom doet mij denken aan mijn hatha yoga opleiding en aanwezig zijn in hier & nu. Ik ben zo geconcentreerd geweest op het afwerken van de Yogaboom dat ik helemaal ben vergeten om op te letten of het wel precies in het midden is opgenaaid. Links is het te veel naar 0,5 centimeter geplaatst. Dom! Maar hee, was het niet 'perfectly imperfect' toch?

In hier en nu zijn is belangrijker voor mij geworden nu ik eigenlijk bijna altijd maar aan het rennen en vliegen ben. Als ik niet aan het werk ben, bezoek ik mijn vader in het verpleeghuis en probeer ik ook even langs mijn moeder te gaan die nog thuis woont. 

Op mijn werk wordt er gelijk ook aan mij gevraagd of ik extra diensten kan draaien en dat is best veel! Aan mij de kunst om nee te kunnen zeggen (want ik heb bewust gekozen voor een min en max contract tussen 14 & 24 uur en ik wil ook tijd & energie overhouden voor mijn ouders, thuis zijn met mijn katten en mijn yoga opleiding). Dus dat is ook een goede oefening voor mij om mijn grens te afbakenen.

Soms zeg ik ook wel ja tegen een extra dienst want ik vind het werk op zich leuk. Ik vind het fijn om wat te kunnen betekenen voor de cliënten op mijn werk en bijna al mijn collega's kunnen gebaren dus we kunnen ook met elkaar communiceren via gebarentaal. Er zijn ook een paar dove collega's. Hallelujah. 

Hoe vaker ik ja zeg, hoe meer ik verdien. En dat is ergens wel verleidelijk. Doch ik zie ook goed in dat het zich ook maar opstapelt op mijn bankrekening want ik heb niet veel nodig. 

In dagelijkse momenten stil staan is voor mij kostbaar.

En dat laat de Yogaboom mij zien.

Namasté